Unutulan Adem

Ray Knight, beyzboldaki ünlü koşularından birini attı ve 1986 Dünya Serisinin 6. Maçını bitirmek için kendi sahasında ve neşeli Mets takımı arkadaşlarıyla denizde atak yaptı. Bu, daha sıkı oynayan ve daha çok kutlama yapan bir takımın çılgınca sevinç saçmasıydı.

Ancak aynı oyun bugün mevcut olan sahne çok daha farklı görünüyordu. Mets sığınaklarından dışarı fırlayacaktı ve sol sahaya doğru dönmek yerine topu oyuna sokan, kaskını tokatlayan ve ona sımsıkı sarılan vurucu Mookie Wilson’ı kovalamak için neredeyse kesinlikle sağlarına doğru koşacaktı.

Bir işaretleme kutlamalarının formülü tamamen değişti; Galibiyet serisi bir saha hatasıyla gol atsa bile, vuruşta olan oyuncunun nihai kahraman olmasıyla birlikte. Ana plakaya dokunan kişi, oraya ulaşmak için izleme yolunu ne kadar dramatik olursa olsun, yalnızca makinenin son tıklamasıdır.

1986 Mets’in yaratıcısı ve şu anda yayıncısı olan Ron Darling, “Kesinlikle değişti” dedi. “O zamanlar galibiyet serisini atan oyuncuyu selamlamak isterdiniz. Artık ne yapılırsa onu ödüllendirmek sistemi. Bu yüzde 100 bir değişim.”

Gelecek ay başlayacak play-off maçları ve flama serileriyle birlikte sentezlenen normal sezonla birlikte, taraftar kutlamaları daha coşkulu ve anlamlı hale geldikçe bu trend daha da belirginleşecek.

Washington Nationals’ın stoper oyuncusu CJ Abrams, 26 Temmuz’daki teklisinde Colorado Rockies’e karşı Dominic Smith’i mağlup ederek Abrams’ın çevresinde bir kutlamanın fitilini ateşledi. “Ünlem işaretini koyan adamla kutluyorsunuz.”

Ancak yıllardır iç saha hareketi, taban vuruşları, yüklü yürüyüşler, kurban sinekleri, engellemeler ve hatalar (elbette sayısı farklı bir dinlenme) üzerinden yürüme galibiyetleri kutlamalarının odak noktasıydı. Bazı zamanlar takım arkadaşları, sahaya dokunarak oyunu kazanan kişinin üzerine yığılıyorlardı; uzatmada geriye koşarak gol atan kişi veya bir hokey oyuncunun maçı kazandıran gollü kalecinin üzerinden geçirmesi gibi.

Sid Bream, 1992 Ulusal Lig Şampiyonası Serisinde, az bilinen yedek Francisco Cabrera’nın tek vuruşunda ligde kayarak galip geldi ve Atlanta takımı maçlarında boğuldu. Aynı şey Ken Griffey Jr. için de geçerliydi; Mariners, 1995 Amerikan Ligi grup play-off’larının 5. maçında Yankees’i yenmişti.

Bazı Mariners oyuncuları, Seattle’da 11. vuruşta maç kazandıran vuruşu yapan Edgar Martinez’in yanına koştu. Ancak Griffey devasa bir takım yığınının altında neredeyse kaybolmuştu ki bu muhtemelen bugün gerçekleşmeyecekti. 2004’te Johnny Damon, ALCS’nin 5. Oyununda Yankees’e karşı galibiyet serisini kaydetti. Red Sox oyuncularının geç kendi evinde Damon’a gitti ve geç saatlerde da Damon’ın gol atmasını sağlayan teklisi David Ortiz ile kutlamaya gitti.

Günümüzün beyzbol takımları, neredeyse hiç maça bakmaksızın, kazanan maçta vuruşu yapan son kişinin itibarını kazanıyor; öyle ki, temel yollardaki hızları ve hızları bazen daha önemli olan oyuncular genellikle görmezden geliyorlar.

Houston Astros’un ikinci kalecisi ve çok sayıda sezonun ardından maçlara katılan Jose Altuve, “Sanırım hepimiz böyle bir durumda sayı pozisyonundaki koşucularla vuruş yapma ne kadar zor olduğunu anlıyoruz” dedi. “İşi hangi şekilde yaparsanız yapın (yürüyüş, vuruş veya sayı vuruşu ile) başardınız ve biz de bunu kutluyoruz.”

Analitik odaklı ön ofislerin RBI’yı saf bir istatistik olarak görmediği bir çağda, oyuncuların hala değerleri kaydedildi. Örneğin, Atlanta ile 2021 NLCS 2. Maçında Dansby Swanson gibi galibiyet serisi atan oyunculara plakaya dokunuyor ve hemen yerde düşüren takım arkadaşını arıyor.

Bu yazının başlarında Abrams’ın maça kazandıran teklisinde gol atan Smith, Abrams’ın çalışmalarının daha değerli olduğunu çünkü o vuruşu yapıldığını söyledi. veRBI

Smith, “Sadece koşmayı başardım” dedi. “Daha çok kazanan bir oyun vardı ve bu nedenle çocuklar onunla kutlama yapıyor.”

En sahnelenen örneklerden biri 2020 Dünya Serisi 4. Maçının sonunda yaşandı. Randy Arozarena, bir Dünya Serisinin bitişi için üslerin etrafındaki çılgın devrelerden birinin ardından dokuzuncu vuruşta galibiyet serisine imza attı. Brett Phillips’in tekli vuruşunda birinciden sprint attı (top dış sahaya atıldı). Arozarena üçüncü kaleyi kapattıktan sonra düştü, dışarı çıkan ve güvenli bir şekilde eve doğru kaydı, bunun tek nedeni Dodgers’ın yakalayıcısının yaptığı bir hataydı. Oyunu fırsatçı, dramatik ve heyecan vericiydi ve sunulan bir kutlamayı ateşledi. Sadece Arozarena’da değil.

Arozarena yüz üstü yatmış, iki aralıksız sürekli olarak sahaya vururken ve içinde mutluluk dolu bir şaşkınlık gülüyorsi taşırken, oyun sonrasında coşkuda tamamen görmezden gelindi. Olay yerine gelen ilk takım arkadaşı Willy Adames, kelimenin tam anlamıyla Arozarena’nın üzerinden atladı ve Phillips’le kutlama yapmak için dış sahaya koştu. Brandon Lowe da yedek sahadaki diğer Rays oyuncularının yaptığı gibi dış sahaya koşmadan önce Arozarena’ya doğru pratik olarak mikro bir jest yaptı.

Lowe, “Randy’nin gezisinin kalbiniz durdu” dedi. “Ama daha önce gol attığında ‘Gidip Philly’i almalıyız’ dedik. Sanırım onu ​​​​yakalamaya çalışmaktan yarı yolda vazgeçtim.”

Lowe ve Rays arkadaşları, Phillips’i sahanın dışında kovalarken, kahraman son hızla kaçıyor, kolları havayı uçak kanatları gibi kesiyordu. Bu, çağdaş kutlamanın neden vuruştaki son oyuncuya odaklandığını açıklıyor: Sahada takım arkadaşlarını kovalamak eğlenceli.

Sevgilim, “Eğer sahaya doğru koşarsanız, bu, sahanın onu yerinde adamı kovalamak kadar dinamik olmaz” dedi. “Daha eğlenceli, sanki yeniden 10 yaşındaymışsınız gibi.”

Şu anda bir yayıncı olan eski Yankees oyuncusu Jeff Nelson, oyuncuların boyunun eski ev sahibi takım kutlamaları için bir faktör olup olmadığını merak etti. Nelson, 8 Ekim 1995’te, o zamanların beyzbolun belki de en popüler ve yetenekli oyuncusu olan Griffey, Yankees’i yenmek için gol attığında, Mariners arenasındaydı.

Nelson, “Yığın üzerine atlamak için doğrudan ana sahaya gitti” diye hatırlıyor. “Belki de Ken Griffey Jr.’ın takımı ve şehir için ifade ettiği tek şey olduğu içindi. Belki başka biri olsaydık hepimiz Edgar’a giderdik.”

Atlanta’nın genel menajeri Alex Anthopoulos, takımının son yıllarda Dünya Serisi şampiyonluğuna doğru yola çıkarak 2021 NLCS’nin arka arkaya katlanan maçları da dahil olmak üzere çok sayıda oyun dışı gösteriler kutladığına tanık oldu. Bu hayatta kalmanın yalnızca oyuncuların tam olarak açıklanabileceğini ancak bunun oyunun modernizasyonunu yansıttığında şüphelendiğini söyledi.

“Sanırım artık kendini çok daha iyi ifade edebildiği bir kültür var” dedi. “Eskiden, sayı vuruşlarından sonra oyuncuların çamaşır arabalarında itilmesi, vuruşlardan sonra sığınaklara işaretler verildiğini ya da sopa takla attıklarını asla göremezsiniz. Kazandıran ölümu kurtardıktan sonra dış sahada adamı kovalamak da bunun bir parçası.”

Büyük lig oyuncusu ve menajeri olan ve şu anda Atlanta’nın üçüncü kaleci koçu olan Ron Washington, dönüşüme tanık oldu.

Washington, “Eskiden tabaktaki adama parayı verirdik, sonra diğer adama giderdik” dedi. “Zaman değişti, oyuncular değişti”

Hatta oyuncular, eve kadar koşan cesur temel koşucu yerine, sahaya vuruşla veya bir hatayla elde edilen bir vuruşucuyla kutlama yapacakları bir üreme geldi. Bu yılın başlarında Oakland Athletics’teyken Tyler Wade’in başına geldi. Wade saha hatasıyla ikinci gol attı çünkü JJ Bleday’in yerden vurduğu bir vuruşta sert koşmayı asla bırakmadı. Ama evde kimsenin kutlamadığı.

Wade, “JJ de sonuna kadar koşarak işler yaptı” dedi. “Ama o anlarda oyunu bozmuyorsunuz. Herkes bayılıyor ve mafya oluşturacak birini arıyor.”

Wilson’ın ilk başta Bill Buckner’ın eldiveninden kaçan topa vurduğu 1986’da durum böyle değildi. Wilson ilk aşamaya güvenli bir şekilde ulaştı, ikinci aşamaya geçti ve ardından kutlama yapmak için akşam doğru yola çıktı. gruptan kaçan hiçbir takım arkadaşını hatırlamıyor.

“Bugün olsaydı, üzerime atlayan bütün adamların yüzünden muhtemelen kırılırdı” dedi. “Neden farklı olduğunu bilmiyorum. Sadece kültürel bir değişim. Artık bunu böyle yapıyor.”